بلاک چین
بلاکچین در واقع یک پایگاه داده گسترده است که در بین نود های یک شبکه کامپیوتر به اشتراک گذاشته می شود. یک بلاکچین، به عنوان یک پایگاه داده، اطلاعات را به صورت الکترونیکی و در فرمت دیجیتالی ذخیره می کند. شهرت بلاکچین ها در اصل، به دلیل نقش حیاتی آن ها در توسعه سیستم های مربوط به ارز دیجیتال، مانند بیت کوین، و ایجاد بستری برای انجام تراکنش ها به روشی امن و غیر متمرکز می باشد. خلاقیت در توسعه بلاکچین ، نهفته در تضمین امنیت و درستی رکورد های داده و ایجاد اطمینان به کاربر بدون نیاز به وجود شخص یا سازمانی مورد اعتماد می باشد.
یک تفاوت عمده میان یک پایگاه داده معمولی و بلاکچین در نحوه ساختار یافتگی داده ها می باشد. بلاکچین اطلاعات را به صورت گروهی و در قالب بلوک(block) جمع آوری می کند. بلوکها از نظر حافظه دارای ظرفیت محدودی بوده و در صورت تکمیل این ظرفیت، بسته می شوند و به بلوک پر شده قبلی متصل می گردند و به این شکل زنجیره‌ای از داده را تشکیل می دهند که آن را بلاکچین می نامیم. از آن پس، اطلاعاتی جدیدی که به سیستم معرفی می شوند مجدد در درون بلوک جمع‌اوری می شوند و به این زنجیره متصل می گردند.
در یک پایگاه داده معمولی داده‌ها به شکل جدول دسته بندی می شوند، حال آنکه در بلاکچین ،داده ها به صورت تکه هایی مجزا مانند یک رشته به یکدیگر متصل می شوند. ساختار زنجیروار بلاکچین، به دلیل ماهیت غیر متمرکز آن، موجب ایجاد یک خط زمانی غیر قابل بازگشت از داده ها می شود. با تکمیل ظرفیت یک بلوک، تغییر این آن غیر ممکن خواهد بود چرا که بلوک زین پس بخشی از این خط زمانی داده‌ای خواهد شد
تاریخچه بلاکچین
فناوری بلاکچین برای اولین توسط دو محقق به نامهای استوارت هابر و دابلیو.اسکات استورنتا معرفی شد. هدف آن ها از توسعه این فناوری ارائه روشی برای ایجاد مهرزمانی(Time stamping) بر روی داده های دیجیتالی بود، به گونه‌ای که امکان تغییر و دستکاری در آن ها وجود نداشته باشد. آن ها با استفاده از مفاهیم رمزنگاری موفق به ایجاد زنجیره‌ای از بلوک ها با توانایی ذخیره سازی اسناد تاریخ دار(Time-Stamped documents) شدند
در سال 1992 از مفهوم درخت مرکل(Merkle Trees) در طراحی بلاکچین ها استفاده شد که از طریق آن امکان ذخیره سازی انواع متعددی از اسناد در داخل یک بلوک فراهم شد. از درخت مرکل به منظور ایجاد زنجیره امنی از بلوک ها استفاده می شود، به نحوی که هر رکورد داده به رکورد قبلی خود وصل می شود. در نتیجه آخرین رکورد داده ثبت شده، بازتاب دهنده تاریخچه تمام زنجیره می باشد. اما پس از مدتی این مفهوم کنار گذاشته شد و حق ثبت اختراع آن در سال 2004 باطل شد.
در سال 2004، هال فینی، دانشمند کامپیوتر و فعال رمزنگاری، سیستمی به نام اثبات کار قابل استفاده مجدد (RPoW) را به عنوان نمونه اولیه برای پول نقد دیجیتال معرفی کرد. این دستاورد، تقریبا به عنوان اولین گام در تاریخچه ارزهای دیجیتال شمرده می شود. سیستم RPoW با دریافت توکن اثبات کار مبتنی بر Hashcash که غیر قابل تعویض و جعل بود، توکنی با امضای RSA ایجاد می کرد که امکان انتقال آن از فردی به فرد دیگر مهیا می شد.
در سال 2008، ساتوشی ناکاموتو مفهوم بلاکچین توزیع یافته(distributed blockchain) را معرفی کرد. در طراحی ساتوشی ناکاموتو، بلوک ها بدون نیاز به تایید یک عضو مرکزی/شخص ثالث به زنجیره اولیه اضافه می شوند. این دستاورد پیشرفت بزرگی محسوب می شد. درون این زنجیره تاریخچه تبادل داده ها به صورت امن ذخیره می شود. این سیستم با بهره‌گیری از شبکه همتا به همتا(peer-to-peer) برای ثبت تاریخچه داده و تایید تبادلات ایجاد شده است و می‌توان آن را به‌طور مستقل و بدون نیاز به یک نهاد مرکزی مدیریت کرد. چنین پیشرفت هایی مهمی امکان توسعه ارزهای دیجیتال مبتنی بر بلاکچین را ایجاد کرد. امروزه، این سیستم به عنوان یک دفتر ثبت اعتباری اتوماتیک برای تمامی تراکنش های ارز دیجیتال مورد استفاده قرار می گیرد.
بلاکچین بی شک منجر به ایجاد تحولی جدید شده است. دو کلمه بلاک و چین، در مقاله ساتوشی به صورت جداگانه استفاده شدند اما به مرور به دلیل شهرت این تکنولوژی، در هم آمیخته شدند. تا سال 2016 حجم بلاکچین ارزهای دیجیتال که ذخیره کننده تمامی تراکنش های ارزهای دیجیتال می باشد از 20 گیگابایت به 100 گیگابات رسیده است.
همه چیز در مورد فناوری بلاک چین
بلاکچین به نوعی از پایگاه داده مشترک گفته می شود که در نحوه ذخیره اطلاعات با یک پایگاه داده معمولی متمایز است.
فناوری بلاکچین از روش ها مختلفی طور غیر متمرکز امنیت را فراهم می آورد.
طبع بعضی شایعات، گفته می شود که بلاکچین می تواند به عنوان جایگزینی برای بخش مالی و بانکداری قلمداد شود
در این مقاله از آموزشگاه تحلیل داده به مزایا و معایب فن آوری بلاکچین می پردازیم.